maandag 30 april 2012

Hoer A


Een klein stadje in het midden des lands, de viering van Koninginnedag, ergens halverwege de jaren '60.

Ter verhoging van de algehele feestvreugde is er een spel voor de lokale jeugd bedacht.
Het is de bedoeling dat zij via een met groene zeep ingesmeerde helling letters op een bord gaan hangen.
Al spoedig verschijnt het eerste woord.
'Juliana.'
De baan wordt altoos gladder en het begint erop te lijken dat het aanbrengen van het volgende woord allengs meer moeilijkheden op zal gaan leveren.
Letter voor letter ontstaat het woord H O E R.
Ondanks de verwoede hulppogingen van de plaatselijke pastoor, het hoofd der lagere school en de beduusde burgemeester lukt het het laatste kind toch maar niet om met de letter 'A' tegen de baan op te klimmen.


 Meer Columns, Anekdotes, Aforismen en Absurde feiten  

vindt U hier


dinsdag 24 april 2012

Drs. P


t.g.v. den tweeënnegentigste verjaardag van Heinz Hermann Polzer, beter bekend als Drs. P 24-08-2011

Het is vandaag toch wel een zeer heugelijke dag
Drs. P day waarop ik hem terug betalen mag

Voor alle inspiratie die ik van hem kreeg
Ik vier alle woorden die hij aan elkander reeg

Herr Polzer, Heinz Hermann is geboren in Thun
Dichter tegen de klippen op van het goed fatsoen

Een poëet die er tegenwoordig nog best mag zijn
Met lichte verzen soms verzwaard met wat venijn

Polzer is niet van gisteren maar uit negentienentien
Weer een jaartje ouder maar 't is 'm niet aan te zien

Geen plastische chirurgijn die hem een oogje heeft gelid
Dus voorlopig wacht hem nog vast geen dodenrit

Al is mijn poëet-vader nu al negentig en twee
Volgens mij gaan zijn liederen vast nog eeuwen mee

Ze stemmen me immer vrolijk humor maakt je vrij
Wat mij betreft doet ie er nog een jaargang bij

Een driewerf hoera dus voor Heinz Hermann
Vier deze dag ook mee zolang je het nog kan

Laat ons dus vooral zingen over paardenhaar
Bij de Slegte is de bundel vast nog leverbaar 




Meer gedichten vindt U hier




Fragment Seizoensgebonden Winterverleiding hst 7 III


Uit het tweede van drie Kersthoofdstukken.

De avond is ten einde, Murk zet de tv uit, gaat naar bed en droomt over het heden.

There were moments when, well, there were moments whenthe shangri-las:the past, present and future
Arthur Butler, Jerry Leiber, George Francis Morton

Murk zit in de huiskamer op de bank naast ma Hemelsoet.
Tot zijn niet geringe verbazing staat er een enorme versierde Kerstboom naast de televisie die de helft van het vertrek vult.
'Waar komt die vandaan?'
Moeder geeft voor de verandering weer eens een helder antwoord.
'Ik werd wazig van de wijn en zat een beetje te dromen en toen ging de bel.'
'Het waren Jacqueline, Roel en Franka.'
'Ze stonden ineens met die boom voor de deur en zijn uren bezig geweest met versieren.'
'Ik heb je nog geroepen, maar je werd maar niet wakker.'
'Ze zijn net weg.'  

Murk voelt zich nog steeds niet erg wakker, maakt koffie en doet de tv aan.
De uitzending over het eiland Sark wordt herhaald.
Moeder vindt er niks aan.
'Zet liever maar iets anders op.'
Nadat Murk de gids heeft geraadpleegd en tot de conclusie is gekomen dat er op elke zender slechts herhalingen worden vertoond en naar bed wil gaan grijpt ma de afstandbediening en begint mopperend te zappen.
'Waar is die goeie ouderwetse nostalgie dan toch gebleven?'

Op een van de kanalen wordt een trailer van een musical uitgezonden.
Er rijdt een arrenslee getrokken door een span rendieren over een besneeuwd landschap.
Murk wil zich geërgerd uit de huiskamer terugtrekken, maar dan herkent hij in de koetsier Wim Bensdorp en ziet hij dat de familie de Mol de passagiers zijn.

De koetsier begint een country versie van de Dodenrit van Drs.P. Te zingen.

We rijden op de prairie en we hebben veel plezier
Vancouver is nog ver maar we hebben plenty bier 

De familie de Mol valt in.

 De slee knerpt gesmeerd door de maagdelijke sneeuw
Het is wat ons betreft toch wel de Kerstmis van de eeuw

Geen vuiltje aan de lucht want er is hier geen gevaar
Alleen wat vage vlekken, dat zijn d’ wilde coyotes maar
De rendieren blijven vers want het is hier koud genoeg
En dertig mijlen verder is er gelukkig weer een kroeg

Er staan hier heel veel sparren dus we hebben weinig zicht
Maar gelukkig zijn de rendieren wel keurig afgericht
Het eten is in orde alleen de pudding smaakt wat raar
Bij misselijkheid of diarree bellen we dr Oetker maar

In de finale voert de bas van pa de Mol de boventoon.

Wodka hier wodka daar
Moeder maakt een rendier klaar
Twee well done en een halfgaar
Had ik m'n nieuwe lever maar
Steeds uit voorraad leverbaar
Oh wat stinkt dat rendierhaar

De aftiteling gaat gepaard met gebeier van Kerstklokken.
De voiceover meldt dat we de von Trappjes gerust mogen vergeten nu The Smell of Myrrh met de familie de Mol binnenkort 'in een theater bij u in de buurt' staat.

Murk wordt wakker, ligt gewoon in bed.
In de verte slaat de klok van de GodfriedBomanskathedraal.
Murk telt de slagen, twaalf, het is middernacht, het begin van tweede Kerstdag.

zaterdag 21 april 2012

Iggy Pop


t.g.v. de 65e geboortedag van James Newell Osterberg, beter bekend als Iggy Pop 21-04-12
  
De lul van Iggy of de foto die ik nooit heb gemaakt.

In 1993 had ik vrij toegang tot de eerste editie van het Lowlands-festival in Biddinghuizen.
Dat had ik via de Eindhovense band The Alabama Kids die ik eerder had gefotografeerd weten te regelen.

Ik maakte in die tijd foto's bij concerten en festivals zonder dat ik daar explicite toestemming voor had.
Toen ik begin jaren '80 optredens begon te fotograferen was dat nooit een probleem, maar aan het eind van het decennium werd dat allengs lastiger.
Bij stadions en festivals smokkelde ik mijn fotoapparatuur in melkpakken en uitgeholde broden in koelboxen of in omgebouwde thermoskannen naar binnen.
Als ik daarna met een batterij camera's om mijn nek rondliep had ik meestal geen last meer van de aanwezige security.
Iemand die zonder accreditatie brutaalweg openlijk met twee camera´s rondbanjert loopt immers minder in de kijker dan iemand die zijn spullen schichtig verbergt.
Bij kleinere zalen vroeg ik meestal eenvoudigweg of ik mijn foto-koffer dan wellicht bij de garderobe zou kunnen inleveren.
Nadat het antwoord 'ja dat kan hoor' liep ik dan toch maar gelijk de zaal in.
Ja ik zou mijn spullen 'kunnen inleveren', maar dat hoefde niet te betekenen dat ik dat dan ook zou doen.

Aan de uitnodiging om Lowlands '93 gratis te bezoeken zat een restrictie, ik mocht het concert van the Alabama Kids fotograferen, maar moest daarna mijn camera's onmiddellijk inleveren.
Achteraf heb ik spijt dat ik me aan deze afspraak had verbonden.
Ik had met mijn pasje bijna overal toegang, inclusief de pers-tent, maar had toch veel liever de beschikking over mijn derde en vierde ogen gehad.

Ik genoot van de muziek, het leuke publiek, het fraaie weer, dronk teveel bier en vermaakte me best.
Tot het moment dat het optreden van Iggy Pop begon.
De andere bands had ik van een afstand bekeken om de beelden die ik op mijn netvlies zou kunnen krijgen niet gelijk als stills die ik met een fototoestel zou hebben kunnen vastleggen niet te hoeven zien.

Bij Iggy moest en zou ik vooraan staan.

Er zijn foto's die je als Rockfotograaf altijd had willen maken.
Ik ben te laat geboren om concerten van Jimi Hendrix, Janis Joplin of Jim Morrison bij te kunnen wonen.
Ik had de heer James Newell Osterberg al wel een aantal keren gefotografeerd.
Maar nu stond ik op een meter afstand toen hij zijn mannelijk deel te voorschijn haalde en daarmee de snaren van zijn gitaar tot bloedens toe beswaffelde.

Pijnlijk!
Ik leef sinds die dag in augustus met de beelden van de ultieme foto die ik nooit heb kunnen maken in mijn achterhoofd.
Maar het lijkt mij dat het voor hem ook niet echt een heel erg aangename sensatie moet zijn geweest.






 Klik ook door naar
Foto's en verhalen bij foto's


vrijdag 20 april 2012

Levon Helm 26-5-1940 – 19-4-2012


Op 19 april 2012 overleed Levon Helm, drummer, een van de zangers van the Band.

The Band was een Canadees-Amerikaanse band die onder die naam van 1968 tot 1976 een sleutelrol heeft gespeeld in de Rock-geschiedenis.
Niet zozeer omdat zij onder het grote publiek een aanzienlijke populariteit genoot, meer als een band die van grote invloed op andere muzikanten is geweest.

In Nederland waren dat o.a. de leden van de 60-ies Folkband CCC Inc.
Dat zegt u waarschijnlijk weinig, maar als ik de namen van enkele leden en hun latere activiteiten noem gaat u wellicht een licht op.
Ernst Jansz, later bekend geworden als een van de voormannen van de band Doe Maar.
Joost Belinfante, een van de vroegere leden van Doe Maar, schreef en zong o.a. het lied Nederwiet.
Huib Schreurs, oprichter van de Stichting Popmuziek Nederland, voormalig coördinator en directeur van de concertzaal Paradiso te Amsterdam.
Jaap van Beusekom, oprichter van de Stichting Popmuziek Nederland, directeur van deze stichting, die later opging in het Nationaal Pop Instituut, een van de initiatiefnemers van de Rockacedemie in Tilburg.
Voordat the Band in de tweede helft van de jaren '60 furore begon te maken met hun eigen mix van Amerikaanse traditionele muziek waarin Country, Folk en Rock´n Roll werd versmolten hadden de leden er al een klein decennium als begeleidingsband opzitten.
Eerst als the Hawks, de band van Ronnie Hawkins, later als begeleiders van Bob Dylan in de periode dat deze zichzelf van akoestische Folk-troubadour tot NewFolk-gigant met elektrische versterking incarneerde.

Meestal kan ik me niet meer precies herinneren waar ik was toen ik de klassiekers uit de Pop- en Rockmuziek voor het eerst heb gehoord.
Uit mijn vroegste jeugd staan me the Beatles, Rolling Stones en Elvis nog wel vaag bij en ik meen dat ik veel later mijn auto eens op de vluchtstrook tot stilstand heb moeten brengen toen ik the Red Hot Chili Peppers voor het eerst uit mijn autoradio hoorde knallen, maar dat kan ook net zo goed bij Nirvana's Smells like teen spirit zijn geweest.

De keer dat ik the Band 35 jaar geleden voor het eerst hoorde staat me daarentegen nog helder bij.
Ik zat in de tweede klas van de middelbare school en werd als 13-jarige gedwongen om tijdens een les Nederlands naar een vaag hippiebandje te luisteren.
Vraag me niet waarom die leraar het nodig vond tijdens de vijftig minuten lestijd die hem was gegeven zijn leerlingen de landstaal behoorlijk bij te brengen te misbruiken om ons met zijn eigen muzikale smaak te infecteren.
De lerares Engels in de brugklas had wel eens de opmerking gemaakt dat we vooral maar veel naar Engelstalige popsongs moesten luisteren omdat we daar die taal dan veel sneller en op een plezierigere wijze van zouden kunnen gaan leren, maar het nut van het afspelen van elpees bij Nederlands van de een of andere kutband die zich in een onverstaanbaar buitenste buitenlands manifesteerde ontging me geheel.

Ik moet hierbij aantekenen dat ik meneer van L. vanaf Dag Een dat ik met hem werd geconfronteerd al een ongelooflijke klootzak vond.
Nadat ik de brugklas had doorlopen werd ik wegens het overweldigende succes waarmee ik deze opgaaf had volbracht in een klas op een hoger schoolniveau geplaatst waar ik nog niemand kende.
Tijdens de plechtige uitreiking van de boeken en het lesrooster aan het begin van weer een nieuw schooljaar kwam de leraar die dat jaar onze mentor zou zijn op het briljante idee om mij tijdelijk tot klassenvertegenwoordiger te bombarderen.
Mijn protest dat ik geen enkele naam van mijn medeleerlingen kende mocht niet baten.
'Het is maar voor een paar weken, daarna wordt er een definitieve representant gekozen.'
Ik weet niet meer hoe het me in een leeg klaslokaal is gelukt een schema te tekenen met de namen en plaatsen die mijn jaargenoten tussen augustus en juni zouden gaan innemen, maar achteraf was ik toch best wel trots op het eindresultaat.
De heer van L. had in de eerste les nog wel een puntje van kritiek.
'Ik zit toch niet naast de deur!'
Het verweer dat ik de tekening in een vertrek had gemaakt waarin de configuratie van het bureau van de leraar en de tafeltjes waarachter de leerlingen die geacht werden hem aandachtig aan te horen zitting zouden  nemen een gespiegelde versie was van de ruimte waarin we ons op dat moment bevonden ging verloren in het hoongelach van mijn nieuwe klasgenoten.
Kortom, L. was voor mij al een lul met een korte achternaam voordat ie ons ook nog eens met zijn muzikale voorkeuren begon lastig te vallen.


Achteraf moet ik toegeven dat er op de muzikale smaak van L. weinig valt af te dingen.
En overigens kan ik me ook niet herinneren dat ik verder nog iets van die eikel heb geleerd.


The death of a Rock'n Roll icon in his own words:
Well the poor old dirt farmer, he only grows stone
He grows them on down till they're big enough to roll
Poor Old Dirt Farmer

 

Levon Helm
Singer with one of the most beautiful voices ever
Dies of throat cancer
God has a sick sense of humor



Klik door naar
Foto's en verhalen bij foto's





woensdag 18 april 2012

Eenakter Drie mannen Een cel


Drie mannen delen een cel in afwachting van de afhandeling van hun aanhouding.
Hun namen zijn uit privacy overwegingen achterwege gelaten.
Nadat ze elkaar een paar keer kritisch vanuit hun ooghoeken hebben bekeken, een tijd naar de vloer hebben gestaard en alle op de muren aangebrachte graffiti kreten hebben gelezen, speelt de nieuwsgierigheid op en dient zich een vraag aan.
'Waarom zitten jullie hier?'

#1
'Ik heb zevenenzeventig mensen afgeslacht, acht door middel van een bomaanslag en daarna heb ik er nog eens negenenzestig afgeschoten op een eilandje.'
'Maar daar had ik toch echt wel goede redenen voor.'
'Ik wilde ons werelddeel een gruwelijk lot besparen.'
'Ben heel erg bang dat Europa te zijner tijd anders een Moslim-dictatuur zal kunnen gaan worden.'
'Zie het maar zo, zouden jullie de top van de Nationaal Socialistische Partij in´33 niet hebben afgemaakt als je wist dat je daarmee de Tweede Wereldoorlog en de moord op miljoenen in concentratiekampen zou kunnen voorkomen?'

#2
'Ik heb een zwijn die de profeet en God heeft beledigd, afgeslacht.'
'Alle lof zij Allah, de Heer der werelden. Allah's zegeningen en vrede zij met de profeet Mohammed, zijn familie en metgezellen en iedereen die hun voetstappen volgt tot aan de Laatste Dag.'

#3
'Ik zit hier voor het uiten van mijn vrijheid van meningsuiting.'
'Heb de waarheid natuurlijk niet in pacht, maar het lijkt me toch dat jullie enigszins misleid zijn.'
'Jij denkt toch niet echt dat het afmaken van mensen, die op een eiland een feestje aan het vieren zijn, gelijk staat met het doden van potentiële oorlogsmisdadigers?'
'En jij, Mo, ik gun je die 72 maagden in het hiernamaals best wel hoor, maar wat denk je nou zelf.'
'Als er een almachtige God bestaat, dan is die toch zeker ook zelf wel in staat om met een klein, dik columnistje af te rekenen?'

Er wordt hard op de deur gebonkt.
Er gaat een luikje open.
Er verschijnt een gezicht.
De bewaker van dienst meldt zich.
'Hé, ik zou toch maar uitkijken wat je zegt, hier wordt alles hoog opgenomen en dan kan het ook zomaar zo zijn dat het tegen je wordt gebruikt.'









Leve de kennis en vrijheid van meningsuiting, stel toch liever de domheid aan de kaak

Mensen moeten te allen tijden gewoon alles kunnen blijven zeggen.
Hoe pervers en dom hun mening dan ook is.

Dus zelfs als je je zoals Anders Breivik als onmens meent te moeten manifesteren.
Kom maar op verdomme, zeg het maar, spreek je uit.
Daar kan en moet iedereen met een beetje verstand en een paar weldoordachte woorden, gelardeerd met feiten toch gewoon tegenin kunnen gaan.

Doodzwijgen is dood gaan liggen.
Dus: niet met de pootjes omhoog afwachten tot er straks weer een Anders B2.0 opduikt, maar blijven blaffen!

Van een opgesloten idioot waar je niks meer van hoort leert niemand iets.
Laat hem zijn onzin verkondigen, klaag hem voor zijn daden aan, veroordeel hem daarvoor en toon de mensheid dat zijn teksten echt nergens op slaan.

Kennis is macht, ergo gebrek aan kennis leidt tot onmacht.
Leve de kennis en vrijheid van meningsuiting!
Stel toch liever de domheid aan de kaak.






Meer Columns, Anekdotes, Aforismen en Absurde feiten 
 vindt U hier


maandag 16 april 2012

Eels Lowlands Biddinghuizen Augustus '97














Foto's, Verhalen en Rock'nRoll poëzie staan hier

Fragment Seizoensgebonden Lentebal hst 10 II


Als Jacqueline de draagtas met de artikelen die ze bij de LorettaSchrijver heeft bemachtigd leeg schudt betrekt het gezicht van Erwin en uit hij zijn ongenoegen over de aangeschafte spullen.
'Heb je nu weer een handtas gekocht, ik heb je vorige week toch gezegd dat ik een paar van die krengen op Marktplaats zou gaan zetten als je weer met zo'n ding thuiskomt!'
Jacqueline blaft terug dat ze alles gewoon met de creditcard van de kliniek heeft betaald.
'Het is toch niet voor mezelf maar voor de hond!'
Ze begint de unieke kwaliteiten van de inhoud van de draagtas op te sommen en slaat Erwin en Murk met de uit de glossy voor de modebewuste hond opgedane kennis om de oren.
'Het is volgens de Jackie Russell het beste dat je op het gebied van hondenverzorging kan kopen.'
'Kijk nou eens wat een kekke tas van Louis Vuitton, een waterproof doggy-bag waar je kleine hondjes in kan vervoeren met een boel vakjes om speeltjes en alles wat je onderweg nog nodig hebt in kan bewaren.'
Murk en Erwin bekijken de zaken die Jacqueline over de bank heeft uitgespreid.
Naast een hondenmandje in de vorm van een fluoriderend roze bot, een paar flashing flesjes, enkele blingblingbotten, bijtringen en kwijldoekjes blijkt de tas ook nog eens een dekentje met het opschrift 'Snoop Dogg Doggy Dogg World' te bevatten.

Broer en zwager kijken elkaar aan en vragen zich af of Jacqueline wellicht toch last van het empty nest syndroom begint te krijgen.




Meer fragmenten uit Seizoensgebonden vindt u hier

Fragment Seizoensgebonden Lentebal hst 2 I


Murk stapt uit de lift van de tweede verdieping van het dementorium en kijkt rond.
Al snel ontdekt hij ma Hemelsoet, zittend in een rolstoel, ingebouwd tussen ruim twintig andere bewoners voor een televisietoestel waarop een video van Frans Bauer wordt vertoond.

Murk gaat op zijn hurken naast ma zitten om haar tehuisgenoten niet van hun kijkgenot te beroven.
Na tien minuten heeft de oude vrouw op de bank naast moeder genoeg van de muziek en de luid meezingende en commentaar gevende seniele senioren om haar heen en kan hij haar plaats innemen.

Het lukt Murk nauwelijks om iets te begrijpen van hetgeen hij nog wel van de woorden van moeder kan verstaan.

Er loopt een vrouw langs die luid schreeuwend meedeelt dat ze naar de winkel wil maar niet weet waar die is.
Het brengt ma Hemelsoet op een idee.
Ze begint opnieuw over het geld dat ze echt nodig heeft om iets te kunnen kopen.
Shopahollica blijkt een schier onuitroeibare ondeugd te zijn die zelf als je zwakhoofdig bent geworden toch af en toe zijn kop weer opsteekt.




Meer fragmenten uit Seizoensgebonden vindt u hier

zaterdag 14 april 2012

Fragment Seizoensgebonden Lentebal hst 17 I


Wat vooraf ging:
Murk Hemelsoet heeft een uitkering, hij schrijft een roman en vindt dat best.
De ambtenaren van de Dienst Werk en Uitkering denken daar iets anders over.
Via een detacheringsbedrijf is er een sollicitatiegesprek voor een baantje bij een verslavingskliniek met behoud van uitkering geregeld.  
Zus Jacqueline ziet ook nog wat haken en ogen en mailt haar broer.

De laatste opmerking in de mail van zijn zus: 'Wat is de volgende baan die Phoenix-detachering je aan gaat bieden, iets bij de Scientology Church ?!' doet hem terugdenken aan de tijd dat hij net met zijn studie bij de Hogere Technische School was gestopt.
Pa Hemelsoet zag zijn droombeeld om het rustiger aan te gaan doen zodra zijn zoon afgestudeerd zou zijn en in de zaak zou komen vervliegen en had nadat hij zijn teleurstelling had verbeten zijn uiterste best gedaan om Murk te behoeden voor een bestaan dat van ledigheid vervuld zou zijn.
'Ga dan in hemelsnaam iets anders studeren, ik betaal het wel.'
Murk had helemaal geen zin om meteen weer aan een opleiding te beginnen waarvan het erg ongewis was of hij die wel succesvol zou kunnen of willen afronden en besloot zich dan maar op de arbeidsmarkt te gaan storten.

Er waren in de vroege jaren '80 van de vorige eeuw weinig banen voor schoolverlaters.
Nadat Murk alle kranten door had gespit was hij nog steeds niet op passend werk gestuit.
Na ruim twee weken driftig drukletters te hebben verslonden had hij nog wel een advertentie gevonden voor een vacature waarin naar bananenpellers werd gezocht.
Daarbij werd de vereiste gesteld dat deze dan wel drietalig moesten zijn.
Het leek hem een absurde voorwaarde.
Bij het verrichten van deze werkzaamheden hoefde je volgens hem toch eigenlijk niet echt over een uitgebreide woordenschat te beschikken om met je superieuren en collega's te kunnen communiceren en op grond van een reclameboodschap die indertijd nationale bekendheid genoot was het immers ook meer dan voldoende bananen gewoon met Chiquita aan te spreken.

Hierna had hij nog ettelijke pogingen gedaan om door middel van open sollicitaties een aanstelling
te versieren bij bedrijven die wel bij zijn interesses aansloten.
De brieven die naar platenmaatschappijen en concertzalen waren gestuurd leverden ook weinig resultaat op.
Hij kreeg slechts een dik pak afwijzingen van de bedrijven die de moeite namen zijn brieven te beantwoorden, sommige van de reacties gingen begeleid met een bemoedigend briefje en af en toe stuurden ze dan ook nog een compact-disc die zij waarschijnlijk onverkoopbaar achten en dus toch maar ruimte in hun magazijn in beslag nam.

Deels als ultieme poging om zijn vader te bewijzen dat hij er echt alles aan wilde doen om aan werk te komen en deels uit nieuwsgierigheid had Murk daarna op een oproep van de Scientology Church waarin 'hard werken voor weinig geld' werd aangeboden gereageerd.
Vanzelfsprekend zonder daarbij de intentie te hebben zich ooit bij deze of welk ander sektarisch genootschap dan ook aan te willen gaan sluiten.
Hij had verwacht dat hij na een paar dagen een schriftelijke uitnodiging voor een gesprek in de bus zou krijgen, maar tot zijn niet geringe ontsteltenis stond er reeds de volgende dag een aanhanger van de sekte voor de deur. 
 
Ma Hemelsoet deed open en hoorde de man aan.
Nadat zij had begrepen waar de man voor was gekomen liet zij hem binnen en diende hem bij haar zoon aan.

Het een en ander had bij Murk nog wel enige verbazing gewekt.
Hij was niet gewend dat moeder zomaar iemand tot haar ark toeliet.
Sinds de dag dat ma Hemelsoet tien jaar eerder een man die zijn bootje bij haar had aangemeerd en zonder hier eerst toestemming voor te vragen plompverloren op haar steiger was gaan zitten vissen verontwaardigd had weggebonjourd en het heerschap het bijgevolg nodig had gevonden haar een klap op haar hoofd te geven was zij enigszins mensenschuw geworden.

Murk moet weer lachen over de manier waarop moeder de Jehova-getuigen die zich jaren later bij haar hadden aangediend om de tuin heeft geleid.
Deze hadden plotsklaps haar hoving betreden en zij had geschrokken gereageerd met de opmerking dat ze toch liever eerst wel telefonisch op de hoogte zou worden gesteld als mensen haar wilden bezoeken.

Nadat de mannen na een lange omzwerving door de buurt eindelijk een telefooncel hadden weten te bereiken, na uitgebreid zoeken een verdwaald kwartje in de voering van hun overjas hadden gevonden en het nummer dat ze zojuist van haar hadden gekregen draaiden had ze hen zeer resoluut te woord gestaan.
'Oh u bent Jehova-getuigen, dat spijt me dan vreselijk, maar daar ben ik dus echt helemaal niet in geïnteresseerd.'

Murk had de man van de Scientology toch maar beleefd te woord gestaan, hem beloofd na te denken over het voorstel om een dienstverband met de religieus filosofische beweging aan te gaan en dan zo snel mogelijk zijn beslissing mee te delen.
Hij had de kwestie de volgende dag met een kort briefje afgedaan.
'Helaas kan ik niet op uw aanbod ingaan omdat ik inmiddels elders al een baan aangeboden heb gekregen en geaccepteerd.'






Meer fragmenten uit Seizoensgebonden vindt u hier