Seizoensgebonden: Marianne

De speech zoals ik die ongeveer in deze vorm heb uitgesproken bij de afscheidsdienst van mijn lief Marianne Cramer op 31 mei 2023 in crematorium Slingerbos in Ede.

De laatste tien jaar, de ruim tien jaar dat ik Marianne heb gekend zijn de gelukkigste van mijn leven.

Ik leerde haar eind 2012 via Twitter kennen en ontmoette haar begin 2013 in levende lijve.
Dat moment dat ik haar op Amsterdam Centraal uit de trein zag stappen ...

We genoten samen van veel exposities, concerten, filmvoorstellingen en andere culturele evenementen.

In september 2014 waren we samen bij een bijeenkomst waar de schrijfster Christine Otten uit haar boek 'Om adem te kunnen halen' voorlas.
In de pauze raakten we in gesprek met haar.
Ze vertelde over het Schrijverscollectief Kantlijn waar zij in die tijd schrijfcoach was.
Marianne en ik bezochten een aantal van de schrijfsessies van Kantlijn en werden 'Vriend van Kantlijn', donateur van de Stichting Kantlijn. https://kantlijn.org/

Jaren later werd ik vrijwilliger bij Kantlijn.
Dat was ik in feite steeds samen met Marianne.
Zij stond me op afstand en/of met haar aanwezigheid bij schrijfsessies en Kantlijn Live, een avondvullend programma met voordrachten en muziek, altijd ter zijde.

Marianne heeft vrijwel haar hele leven vrijwilligerswerk gedaan.
Onder andere bij slachtofferhulp.
Ze was plan na haar pensionering weer vrijwilligerswerk te gaan doen.
Daar is door corona en haar gezondheidstoestand helaas nooit meer iets van gekomen
Dat deed ze eigenlijk ook online via Twitter en Facebook.
Ze was altijd een enorme steun voor al haar volgers.

Een paar weken geleden was het thema van een schrijfsessie bij Kantlijn: 'Ik ga op reis en neem mee'.
Daar moest ik aan denken toen ik woensdag het vreselijke bericht kreeg dat Marianne overleden was.
Ik zou die dag naar haar toekomen. Voor een weekje.
We hadden elkaar door de coronatoestanden en gezondheidsperikelen de laatste drie jaar maar twee keer gezien.
Bij de viering van haar 70e verjaardag, eind maart en ik was een weekje rond Pasen bij haar.
We hadden het heerlijk.
Ik deed de boodschappen en kookte voor ons en daar genoten we samen van.
Zoon Fincent kwam een avond langs.
Ik zette de keuken nog bijna in de hens door een pan op het gas te zetten waar nog een onderzetter aan kleefde.
Daar moest Marianne erg om lachen. Het was haar ook al eens overkomen.

Had wat dingen klaarliggen die ik mee had willen nemen als ik 's middags naar Wageningen zou zijn gegaan.
Een boek dat ik voor Marianne had laten signeren.
Een leuke koffiemok met een afbeelding van een gezichtje met tong die uit een mondje stak *). Een verwijzing naar het Vurige Tongen festival waar we samen eens met Pinksteren zijn geweest.
Haar reserveleesbril.
Ik had met Pasen abusievelijk haar zonnebril meegenomen in plaats van de bril waar ze me om had gevraagd.
Wat boeken van haar die nog bij mij thuis lagen.
En het verse fruit dat, als ik na een week afwezigheid weer thuis zou zijn gekomen, verrot in de fruitschaal zou hebben gelegen.

Maar ik ging die dag niet op reis.
Marianne was me voor geweest. Was al voor eeuwig afgereisd.

Heb in de dagen na het heengaan van Marianne alle foto's die ik van haar had gemaakt bekeken.
Naast het verdriet haar zo lief, levend en gelukkig te zien, riep het veel herinneringen op.
Die blijf ik koesteren.

Mijn kat, Ozzy was eens achttien maanden zoek. Gechipt en als vermist opgegeven.
Ozzy werd door de DierenOpvangAmsterdam weer thuis afgeleverd.
Ging vrijwel direct op de schoot van Marianne zitten.

Ik heb de laatste dagen dagen zoveel steun gehad aan alle lieve reacties die ik telefonisch, via e-mail, de post, op Twitter en Facebook heb gekregen.
Dat hielp me het verlies een beetje te kunnen verwerken.
En dan iedereen die hier vandaag bij haar uitvaart aanwezig is. Overweldigend.
Marianne hield heel erg veel van jullie. Ik ook van haar en dus van jullie. Bedankt!

Aan het eind van de dienst kreeg iedereen een boekenlegger met de afbeelding die ook op de rouwkaart is gebruikt en was er gelegenheid om een keuze te maken uit de verzameling boeken die Marianne had nagelaten.

Dat was zo helemaal in haar geest. Ze gaf bij leven altijd al veel boeken weg.

Ik koos het boek 'Kees de Jongen' van Theo Thijssen.
Als herinnering aan de keer dat we in 2014 een bezoek aan het het Theo Thijssen museum brachten en vooraf foto's van elkaar maakten bij het beeld van Thijssen op de hoek van Brouwersgracht / Lindengracht, Amsterdam.