Een zaterdagochtend in september. Een
jongeman van achttien jaar sterft aan de kant van een weg.
Ik kende de man niet persoonlijk. Ik
kende tot voor kort zelfs zijn naam niet. Ik ken zijn moeder. Ik
kende haar eerst alleen via twitter en heb haar later een aantal
keren in de werkelijke, de niet virtuele wereld, ontmoet.
Ik vind de moeder een geweldig en leuk
mens. Iemand die je iedereen als moeder zou toewensen. Ze schrijft
erg fraaie, zeer humoristische blogs. Zij schrijft ook over haar drie
zonen en hoe trots ze op hen is.
Een zaterdagochtend in september.
Ik lees een bericht op twitter. Een
tweet van de moeder, die melding doet van het verongelukken en
overlijden van een van haar zoons.
Ik vloek en heb verder geen woorden.
Weet niet wat ik zou moeten zeggen of schrijven dat als troost zou
kunnen dienen. Ik heb zelf geen kinderen, maar als iemand plots een
kind verliest, wellen er tranen op. En vragen. Kwam hij erg laat van een feest, is hij aangereden door een alcomobolist?
Nee, hij was dus gewoon op weg naar
zijn weekendbaantje bij een supermarkt. En is tegen het noodlot, een
paaltje op de middengeleider van de weg, dat hij in het donker
waarschijnlijk even niet heeft gezien, gereden. Op slag dood.
VERDOMME!
De dag na een zaterdagochtend in
september.
De moeder deelt haar verdriet via de
sociale media. De Gelderlander heeft er een artikel aan gewijd:
'Scooterrijder (18) verongelukt.' Vrienden en collega's van de
supermarkt waar hij werkte, staan stil bij de dood van de omgekomen
scooterrijder. Collega's die bevriend waren met de overledene mogen
naar huis. De overige medewerkers trommelen vrienden en collega's op,
om de winkel draaiende te houden. Een foto van een veel te vroeg
overleden, mooie jongen, thuis gebracht en op een gekoeld bed
opgebaard. Een rouwbericht met een foto van een jongen met een
scherpe blik, met de uitstraling van iemand die 100 jaar had kunnen
en moeten worden.
VERDOMME!
Twee dagen na een zaterdagochtend in
september.
Moeder deelt een song, waar ze met
zoonlief naar luisterde, via twitter. Er zijn vervelende reacties via
Twitter, over het feit dat een moeder haar verdriet over haar
overleden kind via de sociale media heeft gedeeld. VERDOMME! Mag je
wel alle vakantiekiekjes en foto's van feestjes waar je bent geweest
delen, maar dan niets over het verdriet dat het overlijden van je
zoon je bezorgen, melden?
VERDOMME!
Drie dagen na een zaterdagochtend in
september.
Een hip radiostation wil een interview
met de moeder van de verongelukte zoon. Zij meldt dat ze daar geen
zin in heeft. Vind je het gek? Uiteraard heeft ze dat niet, niet op
de dag voor de crematie van haar zoon.
Vier dagen na een zaterdagochtend in
september. De dag van de crematie.
Ik zal, zoals vele anderen lees ik op
twitter, vanmiddag aan de moeder, vader, broers en vrienden van P.V.
denken. Verbonden in verdriet.
Twijfel of ik deze tekst zal gaan
bloggen. En of ik het de moeder zal gaan sturen.
Misschien later. Als de ergste
droefheid ietwat gestold is. Met daarbij de wens gevoegd dat elke
traan die ik nu pleng haar onmetelijke verdriet een heel klein beetje
uitholt.
Meer Columns, Anekdotes, Aforismen en Absurde feiten
vindt U hier
