De ondraaglijke uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan IV

De ondraaglijke uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan

of Flipje in Arbeidsintegratieland

 Deel IV

Wat vooraf ging.

Een man van onbemiddelbare leeftijd is verzeild geraakt in een participatietraject, teneinde terug te keren op de arbeidsmarkt.

Hij schrijft een blog over zijn ervaringen in de vorm van brieven aan een vriendin die als ZZP-er werkzaam is.

De eerste drie delen van dat blog leest u hier

Lieve Jolynde,

Ben een beetje laat met je een gelukkig nieuwjaar te wensen, maar beter laat dan nooit.

Ik zit al weer een paar weken in de tweede periode van drie maanden van het werkervaringstraject.

Ik had je nog beloofd te schrijven hoe het driemaandengesprek was verlopen.

Nou aldus:

De afloop was anders dan ik had verwacht.

Ik dacht dat ze een verlenging van drie maanden wel weinig zinvol zouden vinden, omdat ik daar de laatste tijd toch al weinig leerde of nuttig werk kon doen.

Maar de consulente van detacheringsbedrijf Pantar en de trajectbegeleider waren van mening dat ik het traject maar beter kon vervolgen, op weg naar een participatieplaats (eufemisme voor werk m.b.v. uitkering).

Zoals je weet heb ik al eerder een half jaar voor niks voor een commercieel bedrijf gewerkt, dat daar ook nog eens subsidie voor kreeg.

Je zal begrijpen dat ik er niet echt op zit te wachten mijn tijd daar aan te gaan verdoen.

Maar ik had kunnen weten dat Pantar en het werkervaringsbedrijf per deelnemer betaald worden en zij er dus erg happig op zijn om me van mijn andere bezigheden te weerhouden.

De verlenging van het traject is wel een streepje door mijn rekening.

Ik had gehoopt dat ik niet meer vier ochtenden per week kwijt zou zijn en me dan thuis (met mijn tekstfiles en bladwijzers op mijn laptop en waar ik wel kan mailen en twitteren) me meer zou kunnen concentreren op het uitzoeken of mijn wilde plan om een online uitgeverij te beginnen kans van slagen heeft.

Het beoordelingsrapport was tamelijk positief.
Ze vonden mijn inzet, houding en de omgang met de andere participanten en leidinggevenden en zo allemaal ruim voldoende.

Ja, ik hou er immers niet van me te vervelen en waarom zou ik dwars gaan liggen of niet proberen prettig samen te werken met mensen die tot hetzelfde lot veroordeeld zijn of van goede wil zijn de weg naar de arbeidsmarkt voor ons te plaveien.

Het eerste klusje dat de leiding na de kerstvakantie voor ons had was de ontmanteling van de kunstkerstboom.

Nu moet je weten dat ik een 'lichte' aversie tegen kerstbomen heb.

Snap nooit dat mensen die 'gezellig' vinden.

Mensen kunnen gezellig zijn, bomen staan meestal in de weg.

Zeker als deze binnenshuis zijn gepositioneerd.
Ik had het genoegen om mee te gaan helpen de boom op te tuigen dus maar aan mij voorbij laten gaan.

Het was erg leuk de anderen te zien worstelen met groen gemoffelde stukken plastic die, eenmaal in elkaar gezet, een fijnspar moest voorstellen.

Vooral toen ze er pas na een half uur achter kwamen dat de onderdelen niet in elkaar pasten, omdat deze van twee verschillende nepbomen afkomstig waren.

De ontkerstening ging stukken sneller.

Slierten lampjes uit de boom rukken en oprollen.
Engeltjes, ballen en engelenhaar uit het groen plukken.

De rest van de rotzooi uit elkaar draaien en opvouwen.

En daarna alles, inclusief de componenten die niet pasten, in één doos mieteren.

Volgend jaar zijn er weer anderen die een boom in elkaar mogen zetten.

En je zou hen het plezier om van twee bomen weer een constructie te mogen maken toch niet willen ontzeggen?

Heb nog wel meer te vertellen over de eerste weken van mijn tweede periode bij werkervaring, maar dat komt later wel, Kurkje,
groetjes,

George

P.S.

Hoop dat jouw business dit jaar booming is.

Hoi George,

Het spijt me dat ik nog geen tijd heb kunnen vinden om je mail te beantwoorden.

Heb het druk gehad met het aanschrijven van cliënten die 'vergeten' waren hun rekeningen te betalen en de 'jaarcijfers'.

Een 'beursgang' zit er voorlopig nog niet in zal ik maar zeggen.

Jij ook een knallend begin van het nieuwe jaar gewenst,

Jolynde

 

Lieve Jolynde,

Het spijt me dat je zaken niet zo lopen als je zou wensen.
Maar misschien trekt de economie binnenkort wel weer aan.

Er zijn weer wat 'verse' deelnemers aan het participatietraject.

Ze hebben niet veel opdrachten voor me, dus zit ik daar de laatste tijd meestal 'maar wat voor mezelf te doen' achter de computer.

Het is dan ook niet iedereen geheel duidelijk wat ik zit te tikken.

Een van de 'collega-participatietrajectvolgers' die het Nederlands niet met de paplepel ingegoten heeft gekregen, zat online basistaal te oefenen.

Je moet daarbij ontbrekende woordjes in zinnen als: “Een … in het nauw maakt rare sprongen” invullen.

Het waren meerkeuzevragen.

Ze vroeg me later of ik die oefeningen ook had gedaan.

Heb haar maar niet geantwoord dat ik die op de kleuterschool al had gehad en bezig was mijn minst slechte, zelfbedachte nieuwe spreekwoorden te ordenen om daar t.z.t. een bloemlezing van te kunnen bloggen.

Zou 'voertaal' eigenlijk zo heten omdat het met de paplepel is ingegoten?

Ben altijd wel blij dat ik 's middags weer naar huis kan om daar verder te kunnen schrijven.

De pc's bij werkervaring zijn zo ongelooflijk traag.

Zit soms minuten te wachten, voordat een pagina opent, als ik iets moet opzoeken op internet.

Dan mis ik natuurlijk ook nog eens mijn bladwijzers en tekstfiles die op mijn laptop staan.

En een keer was alles wat ik die dag op een USB-stick had gezet niet te openen, kreeg ik de vraag of ik wilde formatteren, met de waarschuwing dat de inhoud van de files dan zou verdwijnen.

Voltooid verloren tijd dus.

Wat ik daar in vier uur doe, kan ik thuis in een uurtje doen.

Mail de teksten die ik geschreven heb sindsdien dus maar naar mezelf aan het eind van de ochtend.

Dat gaat ook niet altijd goed, zat een keer twintig minuten te wachten, voordat de mailbox opende.

Nou, je zal wel betere dingen te doen hebben dan mijn jeremiade over trage computers en zo te lezen, Kurkje, werk ze,

George

P.S.
Kwam vandaag weer een 'leuk' nieuwsartikel tegen (heb er twee zinnen uitgelicht, in rood eronder):

50-plussers dupe ontslagrecht

http://50plus.blog.nl/werk/2013/01/14/50-plussers-dupe-ontslagrecht

“Slechts 8% slaagt erin om binnen 2 jaar weer een baan te vinden!”

“Niemand krijgt bij zijn aanstelling meer een vast contract”.

Als vijftig plussers (en dat ben ik nog net niet) die onlangs nog een baan hadden al zo weinig kans maken om aan de bak te komen, lijkt het voor mij helemaal lastig.

Hoi George,

Tja, trage computers...

Het is maar goed dat het geen commercieel bedrijf is.

Kost je dan toch zomaar € 100, – per uur/werknemer, als je niet kan doen wat je tegenwoordig alleen nog maar online kan doen.

Ben bang dat je gelijk hebt wat jouw kansen op de arbeidsmarkt betreft.

Sterkte!

Jolynde

Lieve Jolynde,

Het is dan maar goed dat jij als ZZP-er geen personeel en geen trage computer hebt.

We hebben een nieuwe werkbegeleider, die bij afwezigheid van de andere twee ons aanspreekpunt is.

Hij kwam vandaag naar me toe met een lijstje met taken die bij toerbeurt door de participanten uitgevoerd dienen te worden.

Ik kon kiezen uit schoonmaken, receptiewerk of horeca.

Leek me allemaal niks, het zijn niet echt zaken waar ik erg goed in ben. 

Heb maar voor het laatste gekozen, daar kan ik het minst aan verpesten.

Er is sinds kort ook een vrijwilligster die taalles aan mensen, die Nederlands als tweede taal leren,  geeft.
Juf Marjan zat vanmorgen lidwoorden met een vrouw te oefenen.

Ze had het over 'de- en het-woorden'.
Huh?!?! Het woorden? Het is toch 'de woorden!'

"Het is de hond en het koekje."

Moest me erg inhouden om niet heul hard "KOEKIES!" (Koekiemonster uit Sesamstraat) te gaan roepen.

Binnenkort hoor ik wanneer het halfjaar/eindgesprek is, schrijf ik je nog wel, Kurkje,
groetjes,

George

Hoi George,

Het is me wat dat je ook nog wat moet doen voor mijn belastinggeld.

Nee, serieus, kan me voorstellen dat je je buik vol hebt van dat traject.

Groetjes,

Jolynde

Lieve Jolynde,

Dat verplicht uitvoeren van taken viel heel erg mee.
Was eerst bang dat 'Horeca' inhield dat we restaurantje moesten gaan spelen, tafels dekken, koken, bedienen en zo.
Het bleek dus slechts het schoonmaken van de kantine, na de koffiepauze, te betreffen.
Kost me maar een half uurtje per week, op de andere dagen doen twee anderen het.

Ik bedacht vorige week dat ik nog recht heb op vakantiedagen.
Per half jaar zou dat ruim twee weken zijn.
Ik heb tot nu toe nog maar een dag opgenomen, dus ik zou deze laatste weken vrij kunnen nemen.

Sprak de trajectbegeleider er gisteren op aan.

Hij zei, dat ik als ik dat zou willen, best verlof zou mogen nemen.

Ik laat het maar zitten.

Zou ook een deconfiture zijn als ik dit verslag over mijn wedervaren bij het traject zo met een sisser zou laten aflopen, hoe zou ik het dan anders moeten afronden?

Die nieuwe werkbegeleider kwam gisteren naar me toe, om te vragen of ik een online beroepskeuzetest wilde invullen.
Daar had ik eigenlijk helemaal geen zin in.
Na twintig minuten was het me gelukt de site te openen en toen liep ik al meteen vast bij vraag een.
Je moest een keuze maken uit tientallen interesses en toen ik dat had gedaan kreeg ik, bij het doorklikken aan het eind van de pagina, een foutmelding.
Bleek dat ik veel te veel vakjes had aangevinkt.
Toen ik het na de pauze nogmaals wilde proberen werkte de browser niet en ben ik wat anders gaan doen.
Heb een jaar of dertig geleden al eens zo'n test gedaan.
Ik meen met te herinneren dat er toen circusdirecteur, beroepsschaker en een aantal literaire beroepen uit kwamen.
Ach, had ik toen maar meteen die laatste richting gekozen, in plaats van al die baantjes waar ik mijn tijd aan heb verspild.

Heb dat halfjaargesprek gehad met de trajectbegeleider en de consulente van Pantar.
Ze vonden me cynisch ...
Vind je het gek, als je steeds andere klantmanagers en consulenten krijgt, die je dossier niet blijken te kennen, het elke keer maanden duurt voor je te horen krijgt wat ze nu weer met je van plan zijn en dan in een traject wordt geplaatst waar je geen zak mee opschiet.
De consulente vertelde me dat ik zeer binnenkort een brief kan verwachten over het vervolg van het traject.
Ben benieuwd, de vorige keer zei een consulente dat ze me de volgende dag zou bellen en kreeg ik pas vier maanden later een brief.
Het zal deze keer weer eens een participatieplaats, een baantje met behoud van uitkering, worden.
Maar ik krijg dus eerst een training van drie weken bij Pantar in Sloterdijk, aan de andere kant van de stad.
Sollicitatiegesprekken oefenen en C.V.'s leren schrijven en zo.

Lijkt mij tamelijk overbodig, ik kan mezelf prima 'verkopen' in een-op-een-gesprekken en mijn C.V.  is volgens mij ook dik in orde wat schrijfstijl en opmaak betreft.

Heb de consulente vertelt dat ik reeds over een deugdelijke C.V. beschik.Ze vroeg me deze naar haar door te mailen.
Geen probleem, behalve met dat trage internet bij werkervaring dan.
Volgens mij heb ik nu al vijftien keer mijn C.V. aan de diverse Pantar-consulenten gegeven.
Heb in de P.S. van de mail de link naar mijn blog met de eerste drie delen van ‘De ondraaglijke uitzichtloosheid van een leven zonder betaalde baan’ gezet.
Ze zal het toch niet te cynisch vinden???

Oh ja, ik kreeg deze keer een punt minder voor mijn werkprestaties dan bij het vorige beoordelingsgesprek.
Nou nog mooier, ze hadden immers steeds niets voor mij te doen.

Nog twee dagen en dan zit mijn half jaar werkervaring erop, Kurkje, schrijf je nog wel hoe het afscheid is verlopen,
groetjes,

George

P.S. Ik ben nog van plan een geintje uit te halen, ga een foto van mijzelf als bureaubladachtergrond op de pc waar ik hier mee werk instellen.

Een soort 'Kilroy was here!', zeg maar.

Hoi George,

Je zal wel blij zijn dat je daar weg mag.
Nee, die training lijkt me ook niks voor jou, verspilling van belastinggeld.

Groetjes,

Jolynde

Lieve Jolynde,

Yes! Ben na zes maanden eindelijk van werkervaring af.
 
De grap met die foto op mijn bureaublad mag zeer geslaagd worden genoemd.
Ik had een foto van een paar maanden geleden, toen ik nog een lange grijze baard had, gebruikt.

Had hem eerst als één grote afbeelding ingesteld, maar toen werd ie wel erg onscherp.
In 45 kleine beeldjes zag het er veel beter uit.

Een bebaarde Mosliman, die sinds een paar weken het traject volgt en meestal op de werkplek naast me zit, had me nooit met volle baard gezien.
"Ben jij dat?????"
Kreeg eerder, toen ik die baard nog had, al de vraag van een vrouwelijke collega of ik Moslim ben.
Altijd leuk, mensen op het verkeerde been zetten.

Een van de managers vroeg of ik nog wat had geleerd tijdens mijn traject.
Hij moest erg hard lachen om mijn antwoord dat je de computers beter opnieuw kan opstarten als ze weer eens vastlopen.

"Mooi, dan heb je in die 26 weken hier toch nog iets opgestoken."

Een ander vroeg me of de werkervaring nuttig voor me was geweest.
Heb even een rekensommetje gemaakt.
Heb vijf weken mijn Excel en MS-Word kennis opgepoetst en daar nog ongeveer drie weken iets in de praktijk mee gedaan.
De tijd die ik aan domme klusjes heb besteed heb ik maar niet meegerekend.
Dat is dus 32 dagen van de 98 (26 weken X 4 werkdagen minus de kerstvakantie en die dag dat ik verlof moest nemen om mijn toekomstige huisvesting te kunnen regelen), dus zo'n 33 % rendabiliteit.

Werkbegeleidster P. vond ook dat het traject niet erg geschikt voor me was.
Neuh!
We waren het er over eens dat het eigenlijk alleen voor 'tweedetalers' en mensen die geen dagritme hebben echt nuttig was.

Dat was het dan Kurkje, ik schrijf je wel weer als ik iets van die training heb gehoord,
groeten,
George

Dit blog is ook geplaatst via Nurks

Meer korte verhalen 

Vindt u hier

Terug naar het Hoofdmenu