Een zaterdagochtend in september

Een zaterdagochtend in september. Een jongeman van achttien jaar sterft aan de kant van een weg.

Ik kende de man niet persoonlijk. Ik kende tot voor kort zelfs zijn naam niet. Ik ken zijn moeder. Ik kende haar eerst alleen via twitter en heb haar later een aantal keren in de werkelijke, de niet virtuele wereld, ontmoet.

Ik vind de moeder een geweldig en leuk mens. Iemand die je iedereen als moeder zou toewensen. Ze schrijft erg fraaie, zeer humoristische blogs. Zij schrijft ook over haar drie zonen en hoe trots ze op hen is.

Een zaterdagochtend in september.

Ik lees een bericht op twitter. Een tweet van de moeder, die melding doet van het verongelukken en overlijden van een van haar zoons.

Ik vloek en heb verder geen woorden. Weet niet wat ik zou moeten zeggen of schrijven dat als troost zou kunnen dienen. Ik heb zelf geen kinderen, maar als iemand plots een kind verliest, wellen er tranen op. En vragen. Kwam hij erg laat van een feest, is hij aangereden door een alcomobolist?

Nee, hij was dus gewoon op weg naar zijn weekendbaantje bij een supermarkt. En is tegen het noodlot, een paaltje op de middengeleider van de weg, dat hij in het donker waarschijnlijk even niet heeft gezien, gereden. Op slag dood.

VERDOMME!

De dag na een zaterdagochtend in september.

De moeder deelt haar verdriet via de sociale media. De Gelderlander heeft er een artikel aan gewijd: 'Scooterrijder (18) verongelukt.' Vrienden en collega's van de supermarkt waar hij werkte, staan stil bij de dood van de omgekomen scooterrijder. Collega's die bevriend waren met de overledene mogen naar huis. De overige medewerkers trommelen vrienden en collega's op, om de winkel draaiende te houden. Een foto van een veel te vroeg overleden, mooie jongen, thuis gebracht en op een gekoeld bed opgebaard. Een rouwbericht met een foto van een jongen met een scherpe blik, met de uitstraling van iemand die 100 jaar had kunnen en moeten worden.

VERDOMME!

Twee dagen na een zaterdagochtend in september.

Moeder deelt een song, waar ze met zoonlief naar luisterde, via twitter. Er zijn vervelende reacties via Twitter, over het feit dat een moeder haar verdriet over haar overleden kind via de sociale media heeft gedeeld. VERDOMME! Mag je wel alle vakantiekiekjes en foto's van feestjes waar je bent geweest delen, maar dan niets over het verdriet dat het overlijden van je zoon je bezorgen, melden?

VERDOMME!

Drie dagen na een zaterdagochtend in september.

Een hip radiostation wil een interview met de moeder van de verongelukte zoon. Zij meldt dat ze daar geen zin in heeft. Vind je het gek? Uiteraard heeft ze dat niet, niet op de dag voor de crematie van haar zoon.

Vier dagen na een zaterdagochtend in september. De dag van de crematie.

Ik zal, zoals vele anderen lees ik op twitter, vanmiddag aan de moeder, vader, broers en vrienden van P.V. denken. Verbonden in verdriet.

Twijfel of ik deze tekst zal gaan bloggen. En of ik het de moeder zal gaan sturen.

Misschien later. Als de ergste droefheid ietwat gestold is. Met daarbij de wens gevoegd dat elke traan die ik nu pleng haar onmetelijke verdriet een heel klein beetje uitholt. 

Meer Columns, Anekdotes, Aforismen en Absurde feiten 

vindt U hier