Karel
vraagt zich hardop af of zijn probleem eigenlijk wel groot genoeg is
om professionele hulp te gaan zoeken.
“Ik
vind het wel prima zo, ik ben toch niemand echt tot last.”
Arnold
is het zoals altijd met hem eens.
“De
mensen kijken ons wel wat vreemd aan, omdat ze denken dat jij tegen
jezelf loopt te praten, maar wat maakt dat uit.”
“In
de stad zijn ze immers wel wat gewend, er lopen genoeg figuren rond
zoals wij.”
“En
waarom zou ik daar een arts mee lastig vallen.”
“Ze
zien ons aankomen,” lacht Arnold.
“Ja
ik snap ook wel dat jij het helemaal niks vindt.”
“Maar
ik sla ons beiden er wel doorheen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten