Ik plaatste de avond van de vierde juni 2019 een ietwat melige tweet: ''Oh
My God. Er
komt buiige regen aan. Ik voel een frontale depressie aankomen. Ik ga
alvast te neergeslagen liggen voordat het hier #CodeOranje of #CodeGeel
wordt.''
Twee uur later brak het onweder uit. Met om de halve seconde bliksemschichten en donderslagen.
Kater
Ozzy was uit. Binnen maakte Baasje Bekker zich zorgen over Kater Ozzy.
Het
onweder trok over. Baasje Bekker begaf zich naar de binnentuin teneinde Kater Ozzy te vinden. Op het moment dat de toegangsdeur naar
de binnentuin zich achter Baasje Bekker sloot, wist hij het. Er was
geen weg terug. Baasje Bekker maakte nog een stille omgang door de
binnentuin. Tevergeefs. Nee, er stonden nergens deuren of hekken open.
Kater Ozzy was inmiddels gevonden en had de kattentrap naar boven genomen. Baasje
Bekker volgde zijn voorbeeld. De kattentrap hield het gewicht van het
nogal corpulente Baasje Bekker uiteraard niet. De kattentrap stortte neder en Baasje lag plotsklaps terneergeslagen in de binnentuin om hulp te roepen. De
Suri zijbuuf links meldde vanaf haar balkon dat zij Baasje Bekker niet binnen zou gaan
laten. Van rechts was er wel een reactie. Een buurmensch twee deuren verder liet
mij toe en vertelde me dat de bril waarvan ik dacht dat ik die in mijn val
van de kattentrap had verloren, gewoon bovenop mijn hoofd in mijn verwarde haren zat.
Eind goed al goed.
Kon
gewoon weer terug naar mijn eigen huis. Waar Kater Ozzy op het balkon
op mij zat te wachten.
In tegenstelling tot katten heeft een mens maar een leven. Ik waag het mijne nooit meer.
Heb wat blauwe plekken en
scheuren in mijn ziel. Voor de rest gaat het inmiddels weer best met mij. Ben dan wel gereduceerd tot een dikke oude man die met zijn
volle gewicht de kattentrap van zijn Kater Ozzy heeft verwoest. Maar de snee in mijn hand bij de pols heelt netjes en de blauwe plekken trekken zich al terug. Morgen ga ik als ik me weer wat beter voel de kattentrap opnieuw installeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten